! S.O.S!

ერის  პიზდეცინტელექტუალიზმი. მარაზმად ქცეული ტრადიციები. გაუგონარი  ფამილარობა . ფანატიზმი. ხალხი შეძახილით :”რწმენა”! “მორალი”! “ღმერთი”! “შეჩვენება”! ურთიერთგამომრიცხავი დებულებები, ცრუ ბრალდებები. ღვთისნიერი  მორწმუნეები  და  დისკრიმინაცია. კმარა!

მე რომ ჩემს ქვეყანაში ლიბერალიზმი მინდა, ეს კიდევ ცალკე თემაა  და ალბათ ,აუსრულებელი  ოცნებაც. ყოველ შემთხვევაში დღევანდელი რეალობა  ამაზე მეტყველებს.. კანონი , რომელმაც  მართლმადიდებელი საზოგადოება შეძრა, ( P.s მეც  მართლმადიდებელი ვარ და მსგავსი არაფერი განმიცდია)არაფერი თუ არა ,ჩაგვრის წინააღმდეგ გაფორმებული დოკომენტი, რომელშიც ერთი სრულიად უწყინარი პუნქტი ლგბტ პირებსაც შეეხოთ.

შემდეგ იყო ქაოსი. ერის ხმა და ღაღადისი. ანაფორით შემოსილი პირები ურყევად იდგნენ სარწმუნოების სადარაჯოზე. ისინი საუბრობდნენ ღმერთზე, რომ უფალმა… რომ ცოდვაა..რომ ..რომ…

ამ საერთო არეულობის დროს ნეკროფილიის და პედოფილიის  თემასაც შეეხნენ,   რომელთაც ვგონებ არსებულთან არანაირი კავშირი არ აქვს და ახლაც ვერ ვხვდები რატომ და რისთვის, ალბათ ,ერთგვარი სიტყვის მასალაა .შემდეგ  გაჩნდა  მოსაზრებები : “ლგბტ პირები ცუდები არაინ”, “ლგბტ პირები ამორალურები არიან “, “ლგბტ პირები ცოდვილები  არიან”, “ლგბტ  პირები ავადმყოფები არიან”.. .

ლგბტ  პირებიც  ადამიანები არაინ, თუმცაღა მე წინააღმდეგი  ვარ ერთსქესიანთა ქორწინების , არანაკლებ წინააღმდეგი ვარ მათი ჩაგვრის და მძულს ყველა მოძალადე. იმ სარწმუნოებრივ ღვაწლზე მოქადაგე ხალხს კი მინდა შევახსენო ,რომ ღმერთისთვის მნიშვნელობა არ აქვს სქესს, ასაკს , ორიენტაციას ,განაღა პირობითად, 39 წლის ჯანსაღი ორიენტაციის ადამიანი უცოდველი და უმწიკვლო სულის პატრონი შეიძლება იყოს?! არ მესმის..რატომღაც ახლა უცოდველობაზე ყველა თავს სდებს. ალტერნატიური საშუალება კი ანაფორით შემოსვაა. (არა, არც ათეისტი არ ვარ).

ამ  მოკლე პერიოდში ჩემთვის   ბევრი ლატენტური რამ გაცხადდა, მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის ნათლად აღვიქვავდი ყოველივე ზემოთ აღნიშნულს, ახლა ეს აღქმა ერთიორად გამიმძაფრდა. ადრეც მსმენია გაკერპებულ პატრიარქზე, ფანატიზმით შეპყრობილ და დოგმების უღელქვეშ მოქცეულ ხალხზე, მაგრამ ახლა..ახლა უკვე მიმძიმს ამის ყურება, მოსმენა და გაცნობიერება, ახლა უკვე ტელევიზიით გადმოსცემენ მამაოების გაცხადებულ აღსარებებს, დედაოების ხელჩართულ დავას, წმინდანის ცხედრის აღმოყვანებას სასწაულებს აწერენ… კმარა!

ქაოსია, უღმერთოება  და  ანარქია.. უდაბნოში მოწყურებულთ ვემსგავსებით, რომელნიც თავისივე სხეულიდან ამოწოვილი სისხლით ცდილობენ წყურვილის  მოკვლას.  გვშია .  ერთმანეთის სისხლი  გვწყურია.  გვტკივა…

 

წამო რა, მთებისკენ წავიდათ..!

ცას რომ ცეცხლი წაეკიდება, სუნთქვა რომ შეგეკვრება და სისხლიც აგიჩქროლდება. გულიც გამალებით დაიწყებს ძგერას…თვალწინ კი არამქვეყნიური სილამაზე წარმოგიდეგება..  ❤ მოკვდავთა სამყაროში მიწიერ სამოთხეს იხილავ და როგორც დიდი ხნის მოწყურებული, ხარბად დაეწაფები სულისშემძვრელ სანახაობას!…    ❤

Something…

• ვერ ვიტან სოციალური სტატუსით გაზულუქებულ და ამავე სტატუსს ამოფარებულ, უინტელექტო და უპრინციპო ხალხს.
• ვერ ვიტან ერთმანეთის მოშურნე ვითომ მეგობრებს.
• ვერ ვიტან დაუღალავად რელიგიაზე თუ სარწმუნოებრივ ღვაწლზე მოსაუბრე ხალხს, მითუმეტეს მაშინ ,როცა ამ საუბარს რჩევა -დარიგების, “შეგონებრივი” სახე აქვს და სინამდვილეში ,უბრალოდ ზედაპირული , არაფრისმომცემი სიტყვებია. (ოღონდ კარგად შეფუთული)
• ვერ ვიტან ცინიკოსებს , მიუხედავად იმისა, რომ ამ თვისებით მეც უხვად ვარ დაჯილდოვებული.
• ვერ ვიტან კომფორმისტებს, ადამიანებს ,რომლებიც ყოველთვის ყველაფერში მეთანხმებიან გაუზრებლად. ზოგს ესეც ახარებს, ამიტომ იმ ” ზოგსაც” ვერ ვიტან.
• ვერ ვიტან ჩამოუყალიბებელ, განუვითარებელ ახალგაზრდებს, რომელთა ინტერესები, თუ ამას ინტერესებს ვუწოდებთ რასაკვირველია, ჩემთვის სასაცილოა.
• ვერ ვიტან ყველაფრით უკმაყოფილო, ცხოვრებაზე გამწარებულ ხალხს, რომელნიც დღენიადაგ მოსთქვამენ, წუწუნებენ, რეალურად კი დასაძრახი არაფერი აქვთ.
• ვერ ვიტან ადამიანთა იმ კატეგორიას, რომელთაც ანგელოზობამდე მხოლოდ ფრთები აკლიათ ანდა უბრალოდ ამის ინსცენირება სურთ. ალბათ ,ამაში ცუდი არაფერია, მაგრამ ჩემთვის ერთგვარი უტოპია, რომელსაც ვერ ვეგუები , ამიტომაც სიტყვა იდეალი ჩემთვის არ არსებობს.
• ვერ ვიტან ადამიანებს, რომელნიც თავს სამყაროს ცენტრად თვლიან , მათ გარშემო მყოფთ კი დაქვემდებარებულ , უუფლებო პირებად მიიჩნევენ.
• ვერ ვიტან ალკოჰოლის ზემოქმედებით, სიყვარულით განმსჭვალულ ბიძიებს.
• ვერ ვიტან მათ, ვისაც ერთმანეთი მხოლოდ დღესასწაულებზე ახსენდება და მათ ,ვისაც მეგობრობა მხოლოდ სოციალურ ქსელებით ესმით.
• ვერ ვიტან გამორჩენის მიზნით მიკერძოებულ, არაობიექტურ ხალხს, რომლებიც ყველაფერზე თვალს ხუჭავენ, ოღონდ სარგებელი ნახონ.
• ვერ ვიტან მათ, ვინც ყველაფერში ცუდს ხედავს, განურჩევლად ყველას და ყველაფერს აკრიტიკებს, თანაც ისე, რომ რეალური მიზეზიც კი არ იცის.  უბრალოდ მოსწონს, და სხვა თავშესაქცევი ვერა გამოუნახავს რა.
• ვერ ვიტან ვითომ გულმავიწყებს, სინამდვილეში კი უბრალოდ გადამგდებებს.
• ვერ ვიტან მუდამ შიშში მცხოვრებ, მხდალ პარანოიკებს.
• ვერ ვიტან ძალით მელომანებს, პოეტებს , ორატორებს და ზოგადად ფსევდო ხელოვანებს.
• ვერ ვიტან ერთფეროვნებას, უმოქმედობას და ყოველგვარ ბანალურობას.
• ვერ ვიტან ვაზელინობას, ( შემტენობას, პათხალიმობას, ლაქიაობას) რამდენ რამეს მოიცავს ეს ერთი სიტყვა.
• ვერ ვიტან ბრბოში გამეფებულ საერთო დოგმებს, უმსხვრევ სტერეოტიპებს და ამ ყველაფერს მორგებულ სტანდარტულ ხალხს.

• და ბოლოს ალბათ, მეც ვერავინ მიტანს და მე ეს სულაც არ მაღელვებს!

“გოგოშკობის” საზომი

გოგოშკობა ფართოდ გავრცელებული ცნებაა, რომელიც თავის მხრივ კიდევ სხვადასხვა ასპექტს მოიცავს. იყო ტიპური გოგოშკა, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას ,რომ რაიმე განსაკუთრებულ უნარს უნდა ფლობდე . პირიქით ,ნებისმიერ თქვენგანს შეუძლია იტვირთოს გოგოშკობის ესოდენ ღრმააზრობრივი უღელი.

ამისათვის საჭიროა, რა თუ არა, აი, ის ” ყველაზე” ფოტოები, რომლებიც ასე მრავლად გვხვდება სხვათა კედლებზე. “ყველაზე” ფოტოების განუყოფელი ნაწილი კი, ასევე “ყველაზე” კომენტარებია. არ აქვს მნიშვნელობა უცხოპლანეტელს ჰგავხარ, სარკოფაგიდან წამომდგარ მუმიას თუ კიდევ სხვა რაიმე არსებას, ( აშკარად ვაჭარბებ) შენ მაინც ყველაზე და  ყველაფერზე ლამაზი ხარ.

მე მაინც არ მესმის ამდენი ლაქიობა  რა საჭიროა.. ანდა იქნებ საყოველთაო სიბრმავემ მოიცვა ერი და ბერი ?!.. არა ,მართლაც რაღაცაშია საქმე. მოკლედ, როგორც არ უნდა მოვინდომოთ ,მაინც გადავაწყდებით მსგავსი შინაარსის კომენტარებს : “შენ ყველაზე ლამაზო” და იქვე პასუხი : “არა შენ უფრო ყველაზე ლამაზო”.. და ასე გრძელდება დაუსრულებად, ბევრი ბევრი გულებითა და აფსურდული ხოტბებით.

გოგოშკას ასევე აუცილებლად უნდა ჰყავდეს საყვარელი, სიმპაწიური მსახიობი ბიჭი, რომლის სურათებითაც ააჭრელებს გვერდს , თან ასევე აუცილებლად დაურთავს : ” მარტო ჩემი”, ”ჩემი ყველაფერი” ( კარგით რა) . თანამედროვე გოგოშკობის კრიტერიუმია, ასევე არანორმალური იუმორის გრძნობა და ამასთანავე “ყველაზე” ფართების მოწყობა და ორგანიზება.
ხო , კიდევ, ყველა გოგოშკა რატომღაც გიჟდება ყავაზე, თან რატომღაც უშაქროზე ( ეს უშაქრო შეიძლება რაღაც ახალი ტენდეციაა და ვერ ვხვდები, თორემ ყავა მეც კი მიყვარს)

აი, პირდაპირ აღშოფეთებული და განცვიფრებული ვარ გოგოშკების კომუნიკაბელურობით. ისინი თითქმის ყველასთან პოულობენ საერთო ენას, არ ვიცი ამას როგორ ახერხებენ , რაიმე მისტიური ძალებით თუ უბრალოდ მართლაც გულღია და სანდომიანები არაინ ? არ ვიცი, არ ვიცი.

ის კი ნამდვილად ვიცი, რომ მათი ინტელექტის კოეფიციენტი აუცილებლად ნულს ქვემოთ უნდა იყოს. მათ საყვარელ მწერლებად კი, მუდამ უნდა რჩებოდნენ რემარკი და ვინ თუ არა ,დუმბაძე. იმასაც დაუფარავად აღიარებენ ,რომ რემარკის მხოლოდ ცალკეულ ამონარიდებს ეთაყვანებიან ( აი, იმას ფბ -ზე ,რომ იდება ხოლმე ინტენსიურად), და მისი შემოქმედების ფართო ასპარეზზე შებიჯებას კი ვერ ახერხებენ რატომღაც. დუმბაძის, როგორც საყვარელი მწერლის სტერეოტიპი კი აი ,მაშინ ჩამოუყალიბდათ და იმის მერე ვერც გაცდნენ, როცა მეშვიდე კლასში ” ჰელადოსს” გაეცნენ და ღვარად დაღვარეს ცრემლები…

მათი საყვარელი პოეტი კი ჩემი გალაკტიონია და გული მტკივა, რომ მხოლოდ მისი ” უსიყვარულოდ” იმსახურებს გოგოშკების გულის დაპყრობას, სხვა დანარჩენი კი ინტერესს მიღმა რჩება.
აღარაფერს ვამბობ იმ გაშპაკლულ გოგოშკებზე, ასე მრავლად რომ არიან ქუჩებში, სკვერებში და საერთოდ ყოველ ფეხის ნაბიჯზე. ამას დავამატოთ უშნოდ გაკეთებული , კი არადა გაპუტული წარბები და მუქი რეიბანები და გრაციოზული სილამაზის პიკს მივაღწევთ.

ამ და სხვა მრავალი კრიტერიუმით არიან შემკობილნი გოგოშკები ამა ქვეყნისანი!.. ( ” არიან და იყვნენ რაო” – იტყოდა ერთი)..

მომავალ პოსტამდე ❤

Sleepy..

ჩემდა გასაკვირად, საოცრად მომინდა თუ მომეძალა პოსტის დაწერა, თბილი და ღუნღულა პოსტის. თან ახლა ხომ შუაღამეა , ხოდა მეც მეტად პროდუქტიული და შემოქმედ- უნარაინი ვარ.

მერე რა, რომ  ჩემი საათის ციფერფლატი 02:10 – ს აჩვენებს, საერთოდ არაფერი, არც კი მეძინება და თან რა დამაძინებს, სამეცადინო გორა მელოდება ( აქამდე რას ვაკეთებდი)..

როგორც ყოველთვის, ხვალაც ერთი ჩვეულებრივი დღე გათენდება.. მეც ჩვევეულებისამებრ გამიჭირდება თბილ ლოგინთან განშორება და წასვლა. მიუხედავ იმისა , რომ უკვე დათბა და გაზაფხულის ტკბილი სურნელიც უხვად იფრქვევა, მე მაინც ყველაფერი მესიკვდილება და ვარ ასეთი მოსაწყენი და უჟმური.
როგორც ყოველთვის, პირველ გაკვეთილზეც გვარიანად დავაგვიანებ და როგორც ყოველთვის ,მოუთმენლად დამელოდებიან, გულისფანცქალით დაელოდებიან მომენტს, როცა ოთახის კარს შევაღებ და დამსწრე საზოგადოებას გულთბილ სალამს და სანდომიან ღიმილს შევაგებებ ( რამის მეც კი დამეჯერა)… 😀
მოკლედ ერთი დიდი საშინელებაა ჩემი ნახვა ალიონზე, მაშინ, როცა ქალაქი იწყებს ფუსფუსს და ურბანული ცხოვრებაც ჩვეულ მოძრავ რითმს უბრუნდება..
მე  საოცრად გაბოროტებული და ჩაშავებული თვალებით ვჭრი ქუჩას, ისე ,რომ თავსაც კი არ ვწევ.. ჰორიზონტზე თუ არავინ ჩანს ,ხანდახან თვალებდახუჭულიც კი მივდივარ, ხანდახან არც ხალხს ვერიდები.. ასე რომ, არავის გირჩევთ დღის ამ მონაკვეთში ჩემს ხილვას, თუ არადა თქვენს თავებს დააბრალეთ.ანდა რა სასიამოვნოა ქვეყნიერებაზე  გამწარებული ადამიანის ნახვა ( არა ცოტას კი ვაჭარბებ) 😀

პირველ გაკვეთილზე ვარ უხეში, არასტაბილური ფსიქიკით, არაკომინიკაბელური და არაპროდუქტიული ,მოკლედ გამოშტერებული და ჯერ კიდევ ძილბურანში გახვეული, ვინც კი მიცნობს და უწყის ჩემი განწყობილების თავისებურება , უკლებლივ ყველა ერიდება ჩემთან გამოლაპარაკებას, იციან რა ,რომ პასუხს მაინც არ გავცემ და თუ გავეცი….
მოკლედ ჩემი ცხოვრება იწყება , მაშინ როცა საათის ისარი 12:00 – ს გადასცდება. აი ,მაშინ იღვიძებს ჩემი მეორე ჰარმონიული მე, ჩემი ალტერ ეგო.

და ვარ საოცრად მხიარული , ნარნარა და ფერადი. აფსოლუტური ტრანფორმაციაა მერწმუნეთ. ხო, თუ მომიხერხდა და პირველ გაკვეთილზეც წავუძინე ,  ხომ  მთლად კარგი, კი არადა გადასარევი.

ამისთვის საჭიროა ცოტაოდები მყუდროება და სულ, სულ მცირე სიჩუმე ( მთავარია, მათემატიკის ან ქიმიის ანდა ფიზიკის გაკვეთილი არ იყოს, დანარჩენს ეშველება 😀  ) და მეც უკვე ღრმა ძილში ვარ, მთლად ღრმაშიც არა, მაგრამ მაინც.
ასე და ამგვარად, მე ვარ გამოუძინებელი კრაზანა ვასფი, დილაობით კრაზანასავით მწარე და მკბენარე. ახლა უკვე 02 :41 ია და მე ჯერ კიდევ არ მეძინება, წავალ ვიმეცადინებ…(სხვა რა გზაა )

Why ?..

საკმარისია რაიმე ინტიმურ საკითხს შეეხო და მაშინვე ბოზად შეიქმნები.ანდა როგორც კი ღმერთს “კაი ტიპად” მოიხსენეიბ , უმალვე წაიბილწავ სულს და გარყვნილებისა და უზნეობის მორევში ჩაიძირები, თანაც სამუდამოდ. მიხვებოდით, რომ პოსტი ამჟამინდელ ყველაზე განხილვად , სკანდალურ თუ აქტუალურ ,(რაც გინდა დაარქვით) თემას ეხება.თემას ,რომელიც ასე აშინებთ,აკნინებთ და შეურაცხმყოფთ ქართ(ველ(ურ) საზოგადოეაბას.

რატომ უნდა მოსთხოვო სხვას რაღაც, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ , რომ ის შენთვის ძვირფასი ან თუნდაც ხელშეუხებელია? არსებითად, ჩვენ ყველა ერთმანეთისგან სრულიად განვსხვავდებით.ჩვენეული სამყაროსეული აღქმებითა თუ ცნობიერებით. მე შეიძლება მიყვარდეს ის ,რაც შენთვის საძულველია ანდა პირიქით და მერე და რა? ეს ხომ არ ნიშნავს იმას, რომ დიქტატორის როლები უნდა შევითავსოთ და უგვანი ამორალურობითა და ზიზღით მოვეპყრათ სხვას . რატომ გვავიწყდება ყოველთვის ,რომ ჩვენი უფლებები მთავრდება იქ, სადაც სხვისი იწყება? სად არიან ლიბერალნი ამა ქვეყნისა?! რომელ დემოკრატიულ სახელმწიფოზე და რაციონალურად მოაზროვნე ხალხზეა საუბარი, როცა დამნაშავეებთ ( პირობითად) მსაჯულებად ვევლინებით ,არადა რეალურად შეიძლება მათზე უარესები ვართ.

დაე უცოდველმა ისროლოს ქვა, დაე მან დაამხოს და მიწასთან გაასწოროს ცოდვილი სხვა.. ჩვენ ხომ ისიც კი გვავიწყდება, რომ ადამიანი საკუთარ ცოდვაში უნდა გვიყვარდეს.. რატომ უნდა გახდეს განკითხვის ვაცი მხოლოდ ერთი პიროვნება? ანდა რატომ უნდა გადმოვანთხიოთ გულში დაგროვილი ამდენი სიბინძურე მხოლოდ მასზე? არ მესმის და ალბათ ვერც ვერასდროს გავიგებ.

ვერასდროს შევუერთდები ბრბოთა სიმართლის, სიწმინდის ღაღადს. ვერასდროს, ვერასდროს ჩავეწერები ფარისეველ მორალისტთა უსასრულო რიგებში!

უბრალოდ!

არ გაინტერესებთ საიდან მოვიდნენ ამდენი იდიოტები, სულით-ხორცამდე განუვითარებელი ინდივიდები, რომელთაც არ გააჩნიათ საკუთარი აზრი, მეობა და თუნდაც ღირსება. ამასთან ყველაზე მნიშვნელოვანია , რომ თავი უმწიკლოები ჰგონიათ და ამაყად აკრიტიკებენ სხვათა მოსაზრებებს, რადგანაც, როგორც აღვნიშნე თავიანთი არ გააჩნიათ.

ანდა სადღაცას აქვთ ამოკითხული, რომ ეს წუთისოფელი სასტიკია, გავერანებულა გრძნობები, რომ ღმერთი შორსაა და მასთან მისასვლელი გზა კიდევ ძნელი, რომ ყველა ვინც მორწმუნე არ არის, აუცილებლად ათეისტია. ეს უკანასკნელი იმდენად არის გავრცებული , თუნდაც ჩვენს ქვეყანაში რომ ყელშია ამოსული..არ ვიცი ვის ვინ ჰგონია ათეისტი, მაგრამ ფაქტია ყველას აკერია პირზე.

აქედან კი ერთი და საკმაოდ მარტივი დასკვნა გამომაქვს , ქართველი ერი განიცდის ენის დეგრადაციას და ისეთი სიტყვები ,როგორიცაა : “ათეისტი”,” ბანალური”, “აჟიტირებული”, “ადეკვატური”, “ლიბერალი” … მაღალფარდოვნად მიაჩნია და აფსოლუტურად ყველგან იყენებს , თანაც რასაკვირველია, გაუაზრებლად….ხო ამავდროულად, ხომ აუცილებელია სხვების კრიტიკა. ამ შემთხვავაში კრიტიკოსების როლებს სრულიად არაფრისმცოდნე ხალხი ითავსებს და თანაც ჰგონიათ, რომ დაკისრებულ მოვალეობას პირნათლად ასრულებენ.

ადამიანები, რომლებსაც ნორმალურად საუბარი არ შეუძლიათ , მესაუბრებიან სხვების ენაბლუობაზე, ანდა ვიღაცა გონჯი ტიპები თავიანთ პერსპექტიულ პარტნიორებს გარეგნობის გამო იწუნებენ. ვისაც მთელი ცხოვრების მანძილზე ჰარი პოტერის მეტი არაფერი აქვს წაკითხული და თავი წიგნიერი ახალგაზრდა ჰგონია, სხვის უწიგნურობაზე საუბრობს. ხო ეს კიდევ ახალი , პატრიარქის გაკიცხვა ყველგან და ყოველთვის,   თანაც დამაჯერებელი და ვითომ სარწმუნო არგუმენტების მოშველიება, ანდა პირიქით, ფანატიზმში გადაზრდილი ტრფიალება. საკუთარი გულისტკივილის სოციალურ ქსელებში “დაშეარება”, ასეთი ადამიანების გასაგონად მინდა ვთქვა , რომ ყველას გვტკივა, ყველას გვაწუხებს რაღაც, მაგრამ ამით არ ვმანიპულირებთ. კიდევ შეიძლება სხვებსაც მოგვწონდეს ირაკლი ჩარკვიანი ,მაგრამ ყოველ წამს მისი სიმღერები არ ვაზიაროთ..მე თვითონაც შემიძლია ჩემთვის მშვიდად ვუსმინო. შეგვიძლია წიგნი ისე წავიკითხოთ, რომ ქვეყანას არ მოვდოთ ეს სასწაული ამბავი.  შეგვიძლია გვიყვარდეს, მოგვწონდეს , გვწამდეც ასე უბრალოდ , ყოველგვარი გაზვიადებებისა და დრამატიზმის გარეშე, ჩვენთვის და მხოლოდ ჩვენში..

ის…….

ის კვდება …მე კი ვერაფრით ვშველი. მე ზოგისთვის გულქვა, ზოგისთის კი ზედმეტად მგრძნობიარე. მე ის მტკივა, მენანება, განვიცდი , მიყვარს. თუმცა ეს არასდროს მითქვამს მისთვის აქამდე..  და ალბათ ვეღარც ვეტყვი,  ვეღარ ვნახავ ისეთს ,როგორიც იყო, როგორიც მახსოვს. ყოველთვის ენერგიული, ლაქლაქა და ჟღურტულა .

მუდამ გვერდში მედგა, მამახნევებდა, ძალას მმატებდა, ჩემი სჯეროდა, მენდობოდა .ნეტავ იმის მეასედს  მაინც  შევუსრულებ, რა იმედებსაც ჩემზე ამყარებდა? მე მას ვაგიჟებდი, თავს ვაბეზრებდი, მას კი ესმოდა, მიტანდა, მითმენდა, არასდროს მსაყვედურობდა .მიყვებოდა ისტორიებს, მაცინებდა, მაბჟირებდა, მიმღეროდა კიდეც ,თავის საოცრად ტკბილი და ამავდროულად ძლიერი ხმით. მბრძანებლობაც უყვარდა, ყველას გამოუძებნიდა ხოლმე საქმეს, თუნდაც უმნიშვნელოს.

ახლა კი ის კვდება, სარეცელს მიჯაჭვული გაუნძრევლად, ნეტავ ვახსოვარ კი? ალბათ. ნეტავ ახსოვს რას დამპირდა? ალბათ აღარ . ხშირად მეუბნებოდა : ” ყველა გენიოსი თავისებურად უბერავდაო, შენც ასე ხარო “. კი როგორ არა  ,მე გულში მეღიმებოდა, ისე კი ვიფერებდი, ვითომც ასე ყოფილიყოს.წარმოიდგინეთ როგორ ვუყვარდი, არარსებულისაც კი სწამდა.

მე კი მისი მწამს. მითხრეს მოხუცის სიკვდილი სიკვდილი არ არის, ის ისედაც განწირულიაო. კი მაგრამ რატომ ? სიცოცხლე სიცოცხლეა, ყველა ასაკში თავის ხიბლი აქვს. მე თუ მკითხავთ მოხუცის სიკვდილი კიდევ უფრო დასანანია, რადგან ამით კიდევ ერთ ცოცხალ ისტორიას, ცოცხალ მემატიანეს ვემშვიდობებით, თანაც სამუდამოდ. განა მას არ ახარებს სიცოცხლე, განა ის არ ტკბება ყოველი წუთით? ჩვენგან განსხვავებით ისინი ყოველი დღით სუნთქავენ ,სააზრდოებენ, აფასებენ ყოველ წამს და ამის მერე კიდევ ვინმე მეტყვის ,თუნდაც დასამშვიდებლად ,რომ მათ სიცოცხლეს აზრი არ აქვს?

ვიხსენებ მასთან გატარებულ ყოველ დღეს, წუთს , წამს , მაგრამ არ მყოფნის.. არა არ მინდა გავიგონო, არ მინდა მესმოდეს. არ მინდა მითხრან : “რა სამწუხაროა,”ვიზიარებ”. სიტყვები რომლებიც მკლავს. მეშინია, ხო მეშინია. მეშინია რომ სიკვდილი მის თავს წამართმევს,ისიც წავა უკანმოუხედავად, მეც დამივიწყებს, ყველას დაივიწყებს, სიმშვიდეს ჰპოვებს. არა ეგოისტი არ ვარ, უბრალოდ მინდა ჩემთან მყავდეს ,თუნდაც  კიდევ  ცოტახნით, უსასრულოდ ყოფნას ვერც კი შევკადრებ… ვნახავ , კიდევ ერთხელ ვნახავ და ჩუმად   ჩავრჩურჩულებ : ” არ წახვიდე ბეე..” ისიც გაიგებს.

მჯერა ,რომ  ის სიკვდილსაც  დაამარცხებს და ჩვეული ენამოსწრებულობით საკადრის  პასუხს გასცემს. არ დანებდება, თავს არ დაუხრის, არა და არ. ის ხომ სხვაა, ის ხომ ყველა არ არის და მეც მჯერა, თვალს გაახელს , კიდევ ერთხელ მომაპყრობს თავის  სევდიან მზერას და მეტყვის : ” ჩემო ბაბიკუნა მოხვედი?”…

The End!

ამ პოსტის დაწერა ერთმა მოულოდნელმა ფაქტმა მაიძულა, მოკლედ პოსტი მეგობრობას ეხება, ყოველგვარი ბანალურობების გარეშე.დარწმუნებულ ვარ თითოეულ თქვენგანს  ჰყავს ის, ვისაც ბოლომდე ენდობა, ვისთანაც არ სჭირდება თამაში და ათასფერი ნიღბის მორგება.ის, ვისთვისაც ყველაფერზე არის წამსევლელი და დარწმუნებულია ,რომ ისიც არაფერს დაიშურებს მისთვის.ასეთები კი არც თუ ისე ბევრნი არიან.

ცხოვრებაში სხვადასხვა ბუნების ადამიანი შეგხვდება, თუ გაგიმართლა შენს მსგავსაც იპოვი, რასაკვირველია არა გარეგნულად. ერთი შეხედვით თითქოს ყველაფერი იდეალურადაა, მას ესმის შენი, სჯერა და გენდობა, რომ არა ეს ავისმომასწავებელი მომავალი. შემდეგ მასაც ჰკარგავ ,ისე როგორც ჯიბიდან ამოვარდნილ ხურდას და ისიც სადღაც ქრება, უგზოუკლოდ იკარგება, ვერ პოულობ, თუმცა მცდელობა არის. შემდეგ მისი დაბრუნების სურვილიც ქრება, იმ იმედით რომ ახალს იპოვი, მასზე უკეთესს. ეს უკეთესი  კი არადა არ ჩანს, ითრგუნები, საკუთარ თავში ეძებ პასუხებს, მაგრამ იმედს მაინც არ კარგავ..

და აი ჰორიზონტზე ვიღაც ჩანს , ვიღაც კი არა უკვე ვიღაცებიც. თითქოს მოლოდინი ამად ღირდა,მაგრამ ოჰ ისევ ეს საშინელი “მაგრამ”, გულში ისევ სიცარიელეს ჰგძნობ. თითქოს ისინი ამ სიცარიელეს ვერ ავსებენ და როგორც ჩანს ვერც შეავსებენ, ისინი ხომ საკმარისად კარგად არ გიცნობენ , ამასაც ხვდები, მაგრამ არ იმჩნევ. რომ არა ერთი უწყინარი დილა, რომელიც ყველაფერს ნათელს ჰფენს.

ისინი გადანაშაულებენ, შენთვის გაუგებარ ბრალდებებს გიყენებენ, შენ  თავს დამნაშავედ არ გრძნობ, რადგან იცი რომ ყველაფერი აფსურდია. თავს იმშვიდებ, ისინი ხომ არ გიცნობენ, იქნებ შენც არ იცნობ საკუთარ თავს. მაშ ვინ ხარ? ყველაფერ ირევა, სრული ქაოსია, არ იცი რა იღონო და პოსტის წერას იწყებ , აი უკვე მასაც ამთავრებ და ბოლოს?? ბოლოს ისევ სიცარიელეა, რომელსაც უკვე   მიეჩვიე…

.

Humans…

ადამიანები, ადამიანები.. ისინი ყველგან არაინ განსხვავებული ინტერესებით , ამბიციებით და ცხოვრების ნირით..მათ უყვართ ცხოვრება, საკუთარი თავი, ზოგს ერთმანეთიც კი უყვარს და არიან ასე ..ზოგს არ აწუხებს ამ ქვეყნიური პრობლემები,ზოგი შეუცნობლისკენ მიისწრაფის, ზოგს არაფერი ადარდებს , ზოგი იმდენაადა წუთისოფლის პრობლემებში ჩაფლული, რომ ვეღარაფერს ამჩნევს, ცხოვრობს თვითგადარჩენისთვის, ხანდახან ინსტიქტებსაც ჰყვება..ზოგი ტკბება ცხოვრებით, ისე რომ ერთი გროშიც არ აბადია და მაინც ბედნიერია..

ზოგი კი უბედურია, უბედურია იმის გამო რომ ამ ქვეყნად საკუთარი გზა ვერ იპოვა, მიუხედავად იმისა რომ მცდელობა ჰქონდა, თან არა ერთი..ზოგს სწამს, ღრმად სწამს და სწორედ ეს რწმენა ასულდგმულებს. ზოგს სტკივა თანაც მწარედ, როცა ხედავს რომ არაფერს წარმოადგენს, არავინ და არაფერია, სტკივა როდესაც თავის შვილებს უყურებს და მათში საკუთარ თავს ხედავს, ისეთს როგორიც ახლაა და ისეთს როგორიც არ უნდა რომ იყოს. მაგრამ სხვა რა გზაა..ზოგი ყველას და ყველაფერს გაურბის, უფრო სწორედ ცდილობს რომ გაექცეს, მაგრამ მდევარი ყოველთვის ეწევა და გზას უღობავს, ის კი კვლავ მარტო რჩება და ეშინია, შიში კი ნელ-ნელა კლავს.

ზოგს უყვარს, თანაც ძალიან და ამ სიყვარულით ცოცხლობს. ზოგი მუდმივად რაღაც ელის, ელის ასე დაუსრულებლად და ბოლოს კი მაინც სიცარიელეა.ამ სიცარიელეს კი ჩუმი ტირილიც ერთვის. ზოგი ტყუილში ცხოვრობს ,ამ ტყუილებში კი იმდენადაა ჩაფლული, რომ უკვე თვითონაც სჯერა.ზოგი ყველაფერს ხედავს , ესმის , გრძნობს ,მაგრამ არაფრის შეცვლა არ შეუძლია. ზოგი კი დღენიადაგ იბრძვის, ებრძვის საკუთარ თავსაც კი, არ უნდა რომ ბრბოს შეურთდეს, რომელთა უმეტყველო პირისახეზე სიცოცხლის ნიშან- წყალიც კი აღარ შეინიშნება..
ასეთები არიან ადამიანები,ასეთები ვართ ჩვენ!..